Voor Eeuwig in mijn Hart

Sterren:      ><  ><  ><  ><
Auteur:       Lurlene McDaniel
Vertaald:    Marc Schaeffer
Gelezen:    21-05-2020 tot 29-05-2020

Samenvatting:

Een jaar geleden lag de zestienjarige Lea Lewis Hall in het ziekenhuis, waar ze Ethan Longacre, een Amish jongen ontmoette. Lea en Ethan voelden veel voor elkaar, en de volgende zomer bracht Lea bij de Longacres door. Het contact met de familie, die de 'niet-gelovige' Lea moeilijk kon accepteren, verliep moeizaam.
Niet lang na de zomer blijkt Lea's stiefvader Neil kanker te hebben. Om haar angst te ontvluchten gaat ze naar de Longacres toe om troost te zoeken bij Ethan. Deze keer is Lea nog minder welkom dan voorheen. Ethan is op zoek naar zijn verstoten broer Eli. Hij gaat bij Lea en haar ouders wonen om van daaruit inlichtingen in te winnen. Lea's stiefvader wordt steeds zieker. De ontmoeting met Eli en het ingrijpende en emotionele proces van Neils ziekte doet Ethan inzien, dat hij zich niet zomaar los kan maken van zijn familie. Dit zet zijn relatie met Lea in een heel ander perspectief...

Het Vonnis:

Ik ben blij dat de delen van deze trilogie ook los te lezen zijn, daar dit het enige deel is wat ik in mijn bezit heb. Het is een mooi boek met een heel aangrijpend verhaal. Jammer alleen dat enerzijds tussen de ziekenhuisbezoeken en anderzijds tussen de romantiek, vooral aan het einde van het verhaal, veel stukken versneld worden beschreven. Dit geeft mij persoonlijk de indruk dat de laatste hoofdstukken afgeraffeld geschreven zijn...

Ondanks het einde leef ik erg met Lea, Ethan en Neil mee. Het is dan ook moeilijk om het droog te houden tijdens het afscheid tussen hen. Misschien mede doordat mijn eigen vader 17 jaar geleden ook is overleden. Misschien ben ik wat jaloers op hun mogelijkheid om überhaupt afscheid te nemen, daar mijn eigen vader al overleden was voor ik bij hem kon zijn en ik hem nog steeds ontzettend mis. Misschien is het gewoon heel intens en gedetailleerd beschreven. Ik weet het niet, maar het is ontzettend verdrietig om te lezen!

Wat voor mij persoonlijk wel écht een minpunt is zijn de vele schrijffouten. Meestal lees ik daar gewoon overheen en stoor ik me er niet heel erg aan. Dit keer is dat anders, want namen worden met elkaar verwisseld, wat soms best verwarrend is...

Mooiste scène:

"Ik wil je uitleggen waarom ik dit voor je heb verzwegen, maar ik kan niet met je praten als je me erom haat."                                                                                                                            - Neil

"Ik haat je niet. Vertel het alsjeblieft."                                                                                         - Lea

"Kort gezegd: ik kon het goede moment niet vinden. En je moet niet kwaad zijn op je moeder, ik heb haar laten beloven dat ze niets zou zeggen."                                                               - Neil

"Ik ben ook kwaad op jou."                                                                                                         - Lea

"Denk je eens even in mij in. Toen jij voor het eerst hoorde dat je kanker had, waren we bijna vreemden voor elkaar. Ik was net met je moeder getrouwd, jij vond het niet leuk dat je van Dallas naar het platteland van Indiana moest verhuizen, en ik moest er nog aan wennen dat ik getrouwd was met een vrouw met een bijna volwassen dochter. Mijn eerste vrouw en ik hadden geen kinderen, maar ik wilde ze graag. En toen had ik opeens, ouwe man die ik was, een energieke jonge vrouw en een fantastische stiefdochter. Ik was een beetje overdonderd Ik wilde niet dat we als vijanden begonnen, Lea. Ik wist dat ik niet je echte vader was, en ik wist dat ik hem niet kon vervangen. Ik moest mijn eigen band met je opbouwen."             - Neil

"Wat moet ik zeggen? Dat ik je vreselijk aardig vind?"                                                             - Lea

"Dat je me aardig vindt is goed genoeg."                                                                                 - Neil

"Je weet dat ik je aardig vind. En toen je dat wist, had je me van je kanker moeten vertellen. Je wist wat ik doormaakte."                                                                                                        - Lea

"Het was een moeilijke keus. Indertijd dacht ik dat je in ieder geval niet zat te wachten op een opbeurend verhaaltje van mijn kant in de trant van; O ja, ik heb ook kanker gehad, en als je je best doet, gaat het ook wel over, net als bij mij. Ik dacht dat je gewoon moest horen dat ik van je hield, ongeacht je ziekte, en dat je moeder en ik altijd voor je zouden zorgen. En nou zie ik wel dat dat geen goede keus was. Het spijt me."                                                                    - Neil

Het moment dat ik het boek het liefste door de kamer wilde slingeren:

"Wees ook voorzichtig met Ethan. Hij is Amish, lieverd. Het zit in zijn bloed. Ik wil niet dat je hart gebroken wordt."                                                                                                                 - Neil

"Dat zou Ethan me nooit aandoen."                                                                                           - Lea

"Niet opzettelijk. Maar soms kunnen we niet tegen de omstandigheden op. Soms kunnen we er niets tegen beginnen."                                                                                                           - Neil

"Ik weet het. Als je kanker krijgt, bijvoorbeeld. Bedoel je dat verliefd worden hetzelfde is als ziek worden?"                                                                                                                              - Lea

"Soms lijkt het er wel op... maar nee. Verliefd worden is iets goeds."                                    - Neil

"Ik weet dat Ethan en ik het niet makkelijk zullen krijgen. Ik was niet van plan verkering te krijgen met een Amish jongen, weet je."                                                                                   - Lea

"Jammer dat we niet altijd kunnen beheersen van wie we gaan houden. Soms overkomt het ons gewoon, of we er nu naar op zoek zijn of niet. Maar het kan heel moeilijk worden als je de juiste persoon op het verkeerde moment tegen komt. Er moet heel wat gebeuren voordat de liefde, en de persoon van wie we houden, precies goed voor ons is."                            - Neil

"Misschien moet je nu weer gaan rusten."                                                                                - Lea

"Nog niet. Nog één ding."                                                                                                           - Neil

Neil wees naar de la van zijn nachtkastje Lea ontdekte een klein doosje ingepakt in papier.

"Maak eens open."                                                                                                                      - Neil

"Wat is het?"                                                                                                                                 - Lea

"Een deel van wat ik je bij je slagen had willen geven. Ik heb je moeder gevraagd het mee te nemen, zodat ik het je nu al kon geven."                                                                                  - Neil

"Maar het duurt nog twee maanden voor ik klaar ben."                                                           - Lea

"Dan ben ik er niet meer, Lea."                                                                                                   - Neil

"Misschien verras je je dokters wel, en wordt de kanker opeens weer minder."                   - Lea

"Dat kan niet meer, lieverd. Er zijn veel dingen in je leven die ik niet meer mee zal maken. Als je trouwt, zal ik er niet zijn."                                                                                                        - Neil

Tot op dat moment had Lea zich nooit gerealiseerd dat ze misschien geen vader zou hebben om haar weg te geven. Tranen van verdriet en spijt sprongen haar in de ogen.

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

"Ik weet niet wat er hier gebeurd is, maar ik weet wel dat vechten op het terrein van de school verboden is. Jij maakt kans op een paar mooie beurzen, Dave Simmons. Laat het niet nodig zijn dat ik dit in je dossier zet. Bewaar je agressie maar voor op het veld, begrepen? Ik verwacht jullie alle drie maandagochtend in mijn kantoortje. Dan beslis ik over de straf die jullie krijgen. En nou wegwezen."                                                                               - RugbyCoach

"Ik haat ze."                                                                                                                                   - Lea

"Het spijt me. Maar maak je geen zorgen, ik reken wel met ze af. Zijn jullie allebei echt in orde?"                                                                                                                            - RugbyCoach

"Dat gaat wel, denk ik."                                                                                                               - Lea

"Laten we gaan."                                                                                                                      - Ethan

Toen ze in de auto zaten, met het binnenlicht aan, zag ze dat zijn lip bloedde en zijn oog begon op te zwellen.

"Waarom hield je hem niet tegen?"                                                                                            - Lea

"Amish vechten niet. Ik vecht niet, Lea."                                                                                 - Ethan

"Zelfs niet om jezelf te verdedigen? Of iemand van wie je houdt?"                                        - Lea

"Lea, mijn principes van geweldloosheid zijn niet opeens verdwenen als ik aangevallen wordt. Wat is zo'n principe dan nog waard? Als je het zomaar opzij kunt zetten als je situatie daarom vraagt? God zorgt vaak voor een uitweg. Vanavond kwam de coach tussenbeide."        - Ethan

"Nou, je tanden waren bijna uit je mond geslagen. En ik vind het ongelooflijk dat jullie Amish geen uitzondering maken voor zo'n macho als Dave, als hij erop los begint te slaan. Je zou jezelf toch op zijn minst moeten kunnen verdedigen."                                                            - Lea

"Zo leven we nu eenmaal, Lea. Zo hebben we altijd geleefd. Zo zal het altijd blijven."     - Ethan

Ik blijf zolang de goede God me leven geeft. Misschien kun je je moeder proberen te steunen. Je weet hoe ze soms alle problemen ontkent; Als ik er niet aan denkt, gebeurt het vast ook niet. Ze bedoelt het niet kwaad. Zo gaat zij met dingen om.
Wees een beetje gevoelig. Help haar te wennen aan wat er gebeurt. Ze houdt van je, Lea. Ze leunt op je. Alles wat ze deed, was met jou in haar achterhoofd. Er zijn veel dingen die ze je niet heeft verteld. Je vader was paranoïd schizofreen.  Het is een psychische ziekte. De patiënt heeft vaak waanideeën dat hij achtervolgd wordt. Hij denkt dat er iemand achter hem aan zit, dat er een samenzwering tegen hem is. Hij hoort stemmen die hem zeggen dat hij de meest vreemde dingen moet doen. Vaak lijkt een patiënt heel gewoon, en functioneert hij normaal. Dan gebeurt er iets dat de aanleiding is voor een uitbarsting, en hij verandert in een zwaar gestoord mens. Hij was ziek, Lea. Toentertijd kon er nog weinig voor zulke mensen worden gedaan. Het ging steeds slechter met je vader, en je moeder werd bang. Ze ging bij hem weg omdat ze bang was dat hij haar iets aan zou doen. Of jou. Je grootmoeder had een blinde vlek als het om haar zoon ging. Ze weigerde  de ziekte van haar zoon te accepteren. Ze gaf je moeder de schuld. Toen je vader vertrok, probeerde je grootmoeder de voogdij over jou te krijgen, maar dat lukte niet. Je moeder was erg verbitterd over die poging. Ik heb je moeder vaak gevraagd om je dit allemaal te vertellen, maar ze zegt steeds dat ze het je nog wel eens verteld, als je ouder bent. Ik vind je oud genoeg, en ik verteld het je omdat ze je nodig heeft als mijn ziekte steeds erger wordt. Ik vertel het je ook omdat ik je niet eerder over mijn kanker verteld had. Ik merkte hoe erg je dat vond. Ik weet dat ik je hier wel mee overval, Lea, maar je moet je moeder met andere ogen leren zien, je moet proberen haar leven en de keuzes die ze gemaakt heeft, te gaan begrijpen. Het meeste dat ze heeft gedaan, deed ze voor jou. Zelfs met mij trouwen. Schrik er niet van. Ik heb het altijd geweten, en ik vond het niet erg. Ik weet dat ze van me houdt. Dat is het mooiste van alles. Daarom weet ik dat ze voor me klaarstaat, wat er ook gebeurt. Hoe slecht het ook gaat. We zijn een gezin, Lea. Of het nu goed of slecht gaat, we horen bij elkaar.                               - Neil