Een Nachtmerrie

Sterren:       ><  ><  ><  ><
Auteur:        J.H. Carroll
Vertaald:     Wil Homan
Gelezen:     21-02-2020 tot 22-02-2020

Samenvatting:

Judy liep door de donkere straten. Ze was zich ervan bewust dat ze achtervolgd werd, maar ze durfde niet om te kijken. Judy versnelde haar pas. Tot haar schrik merkte ze dat haar achtervolger ook meteen zijn tempo verhoogde. De afstand tussen hen werd niet groter, maar kleiner! In paniek begon Judy te rennen, maar haar achtervolger hield haar makkelijk bij. Ik red het niet, flitste het door Judy heen. Ik zal me moeten verdedigen. Ze stopte met rennen en draaide zich met een ruk om. Meteen had ze spijt van haar beslissing. Haar achtervolger stond pal voor haar. In het licht van de straatlantaarns zag ze een mes, waarvan het lemmet helder opblonk.

Het Vonnis:

Een leuk boekje met een vrij simpel, maar tegelijkertijd vrij onrealistisch, verhaal. In tegenstelling tot de meeste boeken heeft de tekst op de achterflap redelijk weinig te maken met het verhaal zelf. De tekst slaat enkel en alleen op de nachtmerries die hoofdpersoon Judy steeds vaker heeft, sinds haar leven tijdens het oppassen 'drastisch' veranderde.

Ik merk tijdens het lezen heel goed dat het een jeugdboekje is. De denkwijze van de hoofdpersoon is, in tegenstelling tot haar vrienden, duidelijk puberaal. Achter alles wat ze meemaakt en ontdekt, zoekt ze direct onraad en ze ziet dan ook al snel het slechtste in mensen. Achteraf gezien blijkt haar gevoel best terecht te zijn, maar ik denk ook dat een volwassene weinig tot niets zou doen met de zaken die Judy lijkt te ontrafelen...

Het boekje leest lekker weg, en de rode draad door het verhaal (inclusief de vreemde sprongen die Judy tijdens haar avontuur maakt) houdt me nieuwsgierig tot het eind!

Lievelingspersonage: Judy & Laurie

Judy is, zoals ik eerder ook al vermeldde, de hoofdpersoon in dit verhaal. Sinds kort woont er een nieuw gezin bij haar in de straat, met een jong zoontje. Wanneer ze een avondje oppas nodig hebben, is Judy direct gewillig. Ze kan het goed met Tom vinden, al vindt ze hem soms wat te nieuwsgierig. Tijdens haar eerste avond oppassen, zit ze te bellen aan het bureau van Tom's vader. Ze gooit per ongeluk haar kop thee om die op het bureau stond. Wanneer ze die schoon maakt, vindt ze onder de bureaulegger een vreemde envelop. Er blijkt een cheque in te zitten ter waarde van $100.000,- gericht aan ene R. Deville. Ze vindt dit zó eigenaardig dat ze besluit op onderzoek uit te gaan en verzeild raakt in een avontuur om leven en dood!

Laurie is de beste vriendin van Judy. Ze kennen elkaar al heel lang en zijn elkaars vertrouwenspersoon. Judy vertelt haar stukje bij beetje van alle ontdekkingen die ze doet in het huis van Tom en zijn ouders. Laurie is een jong, maar verstandig meisje. Ze wijst haar vriendin erop dat ze voorzichtiger moet zijn en probeert haar over te halen om alles aan hun ouders, of zelfs de politie vertellen.

Mooiste scène:

"Laat dat mes vallen!"                                                                                                                - Brett

"Ik peinst er niet over. En als ik jou was, zou ik maar geen rare streken uithalen. Anders kun je je vriendinnetje vaarwel zeggen. Als je wilt dat ze blijft leven, moet je me helpen hier weg te komen.                                                                                                                                         - Red

Brett dacht snel na. Wat moest hij doen? Tot zijn grote opluchting zag hij dat Red het mes een stukje liet zakken en zijn greep op Judy iets verslapte. Plotseling zette Judy zich keihard af naar achteren, zodat ze met stoel en al op het zeil van de keukenvloer klapte. Red sprong opzij en keek verrast naar Judy, die over de grond rolde. Brett dook onmiddellijk op Red af. Vaag drong het tot hem door dat Red met het mes naar hem uithaalde, maar Brett liet zich niet tegenhouden. Hij haalde uit naar achteren en sloeg met alle kracht die hij in zich had toe. Bretts vuist trof Red vol op zijn gezicht. Red slaakte een kreet van pijn. Hij greep naar zijn gezicht en wankelde naar achteren. Nu liet Brett zijn vuist met een snelle opwaartse beweging nog eens midden in het gezicht van Red terechtkomen. Red viel op zijn knieën, met twee handen voor zijn gezicht. Brett deed een stap naar voren om voor de derde keer uit te halen, maar voordat hij zijn arm omhoog kon brengen, viel Red bewusteloos op de vloer. Met trillende handen pakte Brett het mes van de grond en sneed de rest van het touw om Judy's polsen door. Met de armen om elkaar heen geslagen, wankelden ze naar buiten.

"Niet schieten, dat zijn mijn vrienden!"                                                                                  - Laurie

"Red Deville is daarbinnen. Hij is bewusteloos. U moet hem arresteren!"                           - Judy

"Dat komt voor mekaar. Maak je geen zorgen. Kom mee, deze kant maar op."                - Agent

Het moment dat ik het boek het liefste door de kamer wilde slingeren:

Het koude zweet brak Judy uit. Wat was er aan de hand? Was er iets gebeurd met haar ouders of met Laurie? Met knikkende knieën stond ze op. Judy stopte met trillende handen haar boeken in haar rugzak. Ze voelde hoe de rest van de klas haar nieuwsgierig gadesloeg. Met lood in haar schoenen volgde ze de jongen het lokaal uit. Ze sloeg rechtsaf, in de richting van de administratie. De jongen riep dat ze de andere kant op moesten. Judy draaide zich om en keek hem verrast aan. Ze begreep er niets van. Iedereen die uit de klas werd gehaald, moest zich eerst bij de administratie melden, dat stond in het schoolreglement. 
Vaag drong het nu ook tot haar door dat de jongen ouder was dan ze had gedacht. Hij was bijna te oud om hier nog op school te zitten. Judy zag dat hij begon te grijnzen, waardoor zijn gezicht iets dreigends kreeg. Judy keek naar zijn honkbalpet en zijn rode haar. Op hetzelfde moment flitste het beeld van een krantenfoto door haar heen. Haar ogen werden groot.

"Red Deville."                                                                                                                              - Judy

"Precies. Ik hoef me dus niet meer voor te stellen. Probeer geen geintjes uit te halen."     - Red

Tot Judy's verbijstering trok hij een klein, zwart pistool, dat hij op haar richtte. Judy's hart stond bijna stil en ze keek paniekerig om zich heen. De gang was leeg. Iedereen had les. Niemand had hen in de gaten. Plotseling greep Red haar arm beet en draaide die hardhandig achter haar rug. Hij drukte het pistool tegen Judy's rug en dwong haar voor zich uit te lopen. Tegelijkertijd wist hij zijn arm zo om haar middel te slaan, dat het net leek alsof ze dikke vrienden waren. Slim, moest Judy toegeven. Op deze manier merkte niemand het pistool in zijn hand op en leek het net of ze verliefd op elkaar waren.

"Mooi. Gewoon rustig doorlopen, dan overkomt je niets."                                                      - Red

Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:

Laurie had zich al omgekleed en stond bij het voetbalveld op Judy te wachten. Terwijl ze naar de bibliotheek liepen, vertelde Judy haar vriendin over het krantenknipsel dat ze in de bureaula had gevonden. Over het pistool zei ze voor alle zekerheid maar niets. Judy was bang dat Laurie haar misschien niet zou willen helpen als ze hoorde dat hij een pistool had..

"En wat wil je nou in de bieb?"                                                                                               - Laurie

"Het hele artikel lezen. Het is toch vreemd dat Anderson zo'n krantenknipsel in een afgesloten la bewaart? Van mijn moeder weet ik dat ze in de bibliotheek alle kranten tot vijftig jaar terug in het archief bewaren. Maar daar mag alleen het personeel van de bibliotheek komen. We moeten dus vragen of iemand die krant voor ons wil zoeken. Mijn moeder heeft vanmiddag geen dienst, maar iedereen die daar werkt, weet dat ik haar dochter ben."    - Judy

"Je wilt niet dat je moeder ontdekt waar je mee bezig bent en daarom moet ik mee. Om die kranten op te vragen. Anders komt je moeder erachter dat jij in de bieb was."                - Laurie

"Precies. Het is daar net een grote kletsfabriek. Als ik die kranten ga opvragen, dan vertellen ze dat morgen meteen aan mijn moeder. En daar heb ik helemaal geen behoefte aan."   - Judy

"En hoe denk je jezelf te verbergen? Ga je stiekem achter een kast staan, of zo?           - Laurie

"Ik ga in de leeszaal aan een tafel zitten, met mijn neus in een boek. Intussen klamp jij een van de bibliothecaressen aan om die krant op te vragen die we nodig hebben."               - Judy

"Waarom wil je eigenlijk niet dat je moeder erachter komt?"                                              - Laurie

"Je weet toch dat we met een linke zaak bezig zijn? Daar moeten we zo min mogelijk mensen bij betrekken. Trouwens, als mijn ouders zich ermee gaan bemoeien, gaan ze precies de verkeerde dingen doen. Laten we nou maar met z'n tweeën beginnen. Als we iets ontdekken of als het te gevaarlijk wordt, kunnen we altijd nog onze ouders inschakelen."                  - Judy

Ik vind Laurie in dit geval héél verstandig, Judy had beter naar haar vriendin moeten luisteren. Als jij je écht in een dergelijke situatie bevind. Als jij écht bijna zeker weet dat je de moordenaar kunt aanwijzen in een onopgelost moordzaak (en die kans zal héél minimaal zijn!) dan MOET je een volwassene in vertrouwen nemen. Het liefst zelfs de politie. Leg hun je verhaal voor, en dan kunnen zij bepalen wat het verstandigste is. Dit kan ook anoniem. Maar ga zo'n zaak zeker nooit in je eentje of met leeftijdsgenoten proberen op te lossen, want zoals je in dit boek ook leest is het levensgevaarlijk en er is niet altijd een Brett in de buurt om jou (en misschien zelfs je leeftijdsgenoten) te redden!

De moord op Michael McCarthy herinner ik me nog wel, ja. Iedereen in Albany kende de familie McCarthy. Ze waren eigenaar van bijna alle belangrijke fabrieken en verkochten hun goederen in hun eigen winkels. Het was een hele schok toen de laatste telg van de familie werd vermoord... De McCarthy's hadden veel machtige vrienden, maar ook een hoop machtige vijanden. Toen Michael McCarthy stierf, waren er een heleboel mensen die daar niet bepaald treurig om waren. Maar niemand was gelukkiger dan zijn vrouw. Zij kreeg een fortuin. Michael had geen familie meer en zijn vrouw erfde dus alles. Ze werd, geloof ik, zelfs nog een tijdje verdacht van die moord. Ik heb me altijd afgevraagd hoe het met haar is afgelopen. Nadat ze die erfenis had ontvangen, leek ze van de aardbodem te zijn verdwenen. Ik ben ervan overtuigd dat ze iets met die moord te maken had. Niet iedereen is het met me eens, maar volgens mij heeft ze dat joch dat ze zogenaamd had aangereden rond het tijdstip van de moord, gewoon omgekocht. Hoe dan ook, de politie geloofde haar. En er waren in het ziekenhuis dat ze bezocht hebben, blijkbaar ook gegevens te vinden waaruit bleek dat ze de waarheid sprak. Veel mensen hadden een goede reden om zich op McCarthy te wreken. Zijn zakenpartners, een paar landeigenaren, zijn politieke tegenstanders. Zelfs de tuinman werd ondervraagd. Dat was ook heel goed mogelijk. Op de dag van de moord was hij de hele dag op het landgoed bezig geweest en had hij geen alibi. De man beweerde dat hij aan de andere kant van het landgoed aan het werk was geweest en door zijn doofheid niets had gehoord. Vertel jij me nu maar eens wat de moord op Michael McCarthy te maken heeft met de Andersons, en wat jij en die vriend van je daar weer mee te maken hebben.                                                                                                                  - Meneer Meyers