Een Man voor één Nacht!
Sterren: >< >< >
Auteur: Jil Karoly
Vertaald: Tinke Davids
Gelezen: 01-03-2020 tot 10-03-2020
Samenvatting:
Elisabeth vind dat ze, na een stomvervelend huwelijk van drie jaar, eigenlijk recht heeft op een schadevergoeding. Daarom besluit ze alle zekerheden opzij te zetten en op zoek te gaan naar een spannende man voor één nacht. Welgemoed stort ze zich in de wereld van sexy, single mannen. Op zoek naar de perfecte one-night stand.
Het Vonnis:
Normaal zou dit absoluut geen boek zijn wat ik zelf uit zou kiezen. De meeste verhalen over vrouwen die ouder zijn dan ik, met meestal zelfs een heel gezin, trekken mij niet zo. Ik kan me vaak moeilijker inleven in de personages. Ik ben dan misschien wel verloofd maar getrouwd met kinderen ben ik (nog) niet. Hetzelfde probleem was helaas ook aanwezig tijdens het lezen van dit boek.
Meestal leg ik dit soort boeken weg, zo rond bladzijde 80. Deze heb ik uitgelezen om één belangrijke reden; mijn jongere zusje. Van haar heb ik dit boek gekregen, evenals het voorgaande boek van Jil Karoly dat ik heb gelezen. Ondanks dat ik dit helemaal geen leuk boek vind, toch bedankt LSA!
Ik vind dit een beneden gemiddeld gemiddeld boek, omdat ik me totaal niet kan inleven in de beslissing van het hoofdpersonage om vreemd te gaan. Als je huwelijk voor jouw gevoel niet zo lekker loopt, geeft dat nog geen vrijbrief om maar een andere bedpartner te zoeken. Beter kun je gewoon meer en duidelijker gaan communiceren met je partner, dan zul je vanzelf zien dat de problemen helemaal niet zo erg blijken te zijn en dat het huwelijk prettiger zal worden. Wordt het dat niet, dan kun je misschien beter juist uit elkaar gaan...
Mijn persoonlijke score voor dit boek ligt dan ook anderhalve ster lager dan de algemene score die ik bereken voor deze boekenblog!
Lievelingspersonage: Robert
Robert is de echtgenoot van het hoofdpersonage, Elisabeth. Hij is een man die eigenlijk een beetje vast zit in de sleur van hun huwelijk. Hij besteed niet meer zoveel aandacht aan zijn vrouw, werkt veel en vaak in zijn eigen tandartsenpraktijk, laat overal afval slingeren, merkt niet echt op dat zijn vrouw zich aan zijn rotzooi stoort en is er dan ook duidelijk in dat hij vindt dat het huishouden de taak van zijn vrouw is wanneer zij erover zeurt. Wanneer hij merkt dat zijn vrouw zich vreemd gedraagt, begint hij zich stukje bij beetje aan te passen tot de ideale echtgenoot. Ook krijgt hij door dat ze vaak de contactadvertenties in de krant doorzoekt, misschien zelfs opzoek is naar een nieuwe geheime minnaar...
Mooiste scène:
Het weer bleef goed. We zwommen elke middag in zee. Als Robert dan drijfnat uit het water kroop en op me afkwam als het Monster van Loch Ness, krijste ik, Elisabeth, als een mager speenvarken en rende voor hem weg, wat elke keer een wilde achtervolging over het strand tot gevolg had. Uiteraard liet ik me dan al snel grijpen door mijn macho-monster. Het was allemaal zo heerlijk dat ik helemaal vergat dat hij de dikkige dentist was. 's Avonds stopten we ons vol in het restaurant. Onder het eten praatten we meer dan in de afgelopen drie jaar bij elkaar. Elke avond maakten we een lange strandwandeling. Robert sloeg zijn arm om me heen en wees met zijn vrije hand naar de sterren.
"Daar achteraan staat Venus, en daar is de Grote Beer..." - Robert
Verder kwam hij zelden, omdat ik dan altijd vroeg of hij de Kleine Beer eens wilde zien. Waarop we ons terughaastten naar het hotel voor een rondje bubbelen. De dagen vlogen voorbij. We voelden ons weer net als op huwelijksreis. Achteraf - was ik het slachtoffer geweest van een romantische bui of van mijn hormonen? - kon ik niet meer begrijpen waarom ik ooit naar vreemde kerels had gesnakt, terwijl ik zelf zo'n prachtexemplaar had.
Het moment dat ik het boek het liefste door de kamer wilde slingeren:
Mijn besluit om na drie jaar samenwonen afscheid van Luuk te nemen, was - afgezien van het feit dat zijn hypochondrie pathologisch werd - niet zozeer toe te schrijven aan Roberts verschijning in de rij voor de bioscoop, als wel aan het lot van een harige kater die Fat Boy heette. Fat Boy was grijsgestreept en, ja, moddervet. Op een beschonken nacht had ik hem behoed voor een vroegtijdige dood onder de wielen van een vrachtwagen, en toen had ik hem mee naar huis gesjouwd. Hoewel Luuk me op zijn knieën had gesmeekt het dier, wegens zijn zwakke gezondheid, naar het asiel te brengen of te vondeling te leggen, had ik Fat Boy bij ons thuis genomen. Ik hield zielsveel van hem, in elk geval meer dan van Luuk. Diens allergie voor kattenharen negeerde ik.
Voor het balkonnetje van onze kleine, maar mooie tweekamerwoning stond een knoestige appelboom. De kat sprong het liefst op de verste tak om van daaruit te jagen op alle vogels die hij met zijn troebele blik nog kon herkennen. Luuk, die niet alleen technisch begaafd was maar ook hunkerde naar zonlicht vanwege zijn constitutie, bleef maar op die tak kankeren. Die nam zijn zon weg en zorgde trouwens voor een boel bladerrommel. Ik verbood Luuk op straffe des doods die tak af te zagen.
Toen ik op een mooie zaterdag het huis uit was, zag Luuk zijn kans schoon. Hij leende een zaag en verwijderde de hele tak. De volgende dag, toen Fat Boy er weer op wilde springen, sprong hij in de diepte. Omdat hij blind was, had hij de sprong meer uit gewoonte gemaakt. Hij liep een dubbele pootbreuk op, en de dierenarts moest hem een spuitje geven. Het liefst had ik Luuk ook een spuitje laten geven. Deze tragedie was de doodsteek voor onze relatie. Zelfs nu nog kreeg ik een brok in mijn keel als ik aan Fat Boy dacht. Hij was mijn eerste en enige kattenliefde. - Elisabeth
Dit wil ik later echt nog met iemand bespreken:
Vandaag had ik wat anders aan mijn hoofd. Een Mahonie-kleurige haar van een ander. Ik had hem in mijn bureautje opgeborgen. Een bewijsstuk mag je nooit uit handen geven.
Sanne was een ware schoonheid. Ze droeg een turquoise zijden blouse met een gewaagde v-hals en zag er wellustig uit. Met een zilveren lepeltje met lange steel bewerkte ze een reusachtige ijsberg. Kleurige bolletjes waren er in de coupe opgestapeld, daaroverheen droop chocola, en het geheel werd bekroond door een dot slagroom.
"Toe maar. Wat is er aan de hand?" - Sanne
Al die tijd had ik haar gadegeslagen. Ze was naar de kapper geweest. Haar eens zo zwarte haar was nu Mahonie-kleurig. En licht golvend. Bovendien, zo schoot me nu te binnen, had ik haar zaterdag, toen Robert weekenddienst had, niet kunnen bereiken. Alleen haar voicemail. Ik besloot me in te houden en haar, zuiver uit voorzorg, niets aan de neus te hangen.
"Ach, altijd dat gezwoeg in het huishouden... Ik ben hard aan wat afwisseling toe." - Elisabeth
"Beaucoup de travail, dat krotje, hè? Ik snap niet waarom je je daar zo druk over maakt! Je kunt toch wel een werkster betalen - onze dikkige dentist komt toch met genoeg geld thuis!" - Sanne
Vooral niet jaloers worden, dacht ik. Spuide ze niet verdacht veel Franse woordjes? Dat was me laatst in het zwembad al opgevallen. Ik moest op mijn hoede zijn!
"En wat doe jij zo allemaal? Heb je een nieuwe lover?" - Elisabeth
Dat ontkende ze met kracht, en vroeg mij terloops naar de contactadvertentie. Had ik haar maar niets verteld! Ik beweerde dat ik dat plan wegens werkzaamheden had laten varen.
"Bovendien, hoef ik dat ook helemaal niet te doen. Robert en ik hebben het zo lekker samen!" - Elisabeth
"Dat valt nog te bezien!" - Sanne
De schellen vielen me van de ogen. Waar had je vijanden voor nodig als je zulke vrienden had? Teruglopend bedacht ik hoe weinig solidair vrouwen zijn. Onderlinge afgunst is domweg sterker. Mannen, zo vond ik, sluiten de rotten veel sneller. Daarom hebben ze ook zoveel macht. Terwijl wij als aasgieren elkaar de ogen uitpikken. Zou de smoelensmid echt voor deze Rubensiaanse dame zijn gevallen? Dat kon ik niet geloven. Het volgende stond vast: in de eerste plaats moest ik meer duidelijkheid krijgen.
Droom
Jij hoeder van mijn nachten
Brengt me
Sterven en worden in mijn bleke
Hart van glas
Jij gast in mij
Sluipt
Door mijn nachtelijke tuin
Schepper en moordenaar tegelijk
Jij laat mijn ziel exploderen
In onyxscherven en opnieuw stralen
Je laat mijn zon te pletter slaan
In zwart stof en opnieuw schijnen
Je laat mijn maan vervloeien
In lijkbleek licht en opnieuw glanzen
Te midden van glassplinters
Zoek ik beschutting voor jou
Tegen de schouder van de ochtendschemering
- Mario